توکسوپلاسموزیس یک عفونت شایع بین انسان و بسیاری از گونه های حیوانات خونگرم در جهان است. پروتئینHSP 70  سیتوپلاسمی انگل نقش مهمی درویرولانت توکسوپلاسما گوندی دارد. در این مطالعه ژن HSP 70 با روش PCR از DNA تاکی زوئیت سویهRH  با پرایمر اختصاصی و جایگاه آنزیمیXba1  و Xho1 تکثیر شد. پس از تایید  PCRبا مشاهده باند 2004 bp روی ژل آگاروز قطعه DNA استخراج و در وکتورT/pTZ57R  کلون شد. سپس DNA با موفقیت در پلاسمید بیانی یو کاریوتی pcDNA3 که قادر به بیان ژن پروتئین شوک حرارتی 70 کیلو دالتونی است کلون گردید توالی ژن به دست آمده 100% با توالی ژن هدف به شماره U82281 در بانک ژن تطابق دارد.

مقدمه: دیابت نوع 2، یک وضعیت التهابی است که انتظار می رود افزایش سایتوکاین ها و تشکیل زیاد رادیکال های آزاد و افزایش اکسیداسیون در این بیماری؛ همگی باعث القای پاسخ پروتئین های شوک حرارتی شوند. در حقیقت نقش حیاتی پروتئین های شوک حرارتی در دیابت با توانایی آنها برای خنثی کردن و دناتوره شدن پروتئین های بافتی و تسهیل ترمیم سلولی و سازوکارهای دفاعی پررنگ شده است. از طرفی در مطالعات invitro و invivo در مورد سطح پروتئین شوک حرارتی 70 در دیابت، نتایج متفاوتی ارایه شده است. با توجه به مطالعات محدودی که بر روی سطح سرمی پروتئین های شوک حرارتی در بیماران دیابتی نوع 2 انجام شده است، جهت بررسی تاثیر وجود یا عدم وجود دیابت بر سطح سرمی HSP70، در این مطالعه به بررسی رابطه فوق پرداخته می شود.روش: این مطالعه به صورت Stratified cross-sectional و بر روی 36 بیمار دیابتی نوع 2 بتازگی تشخیص داده شده و 36 فرد سالم غیر دیابتی که از نظر سن و جنس با گروه دیابتی همسان سازی شده بودند، به عنوان گروه کنترل انجام شد. فشار خون، قد، وزن و آزمایش های بیوشیمیایی شامل سطح سرمی FBS،HbA1C  و پروفایل لیپید و سطح سرمی HSP70 (به روش الایزا) در هر گروه اندازه گیری شد. ارتباط متغیرهای مستقل با سطح سرمیHSP70  توسط ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز ANCOVA بررسی شد.یافته ها: سطح سرمی HSP70 در گروه بیماران دیابتی با میانگین سنی 9±49 سال به طور قابل ملاحظه ای بالاتر از گروه کنترل با میانگین سنی 7±47 سال بود (0.5±0.3 ng/ml در مقایسه با 0.2±1 ng/ml، P<0.001). با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون ارتباط معنی دار بین HSP70 و متغیرهای مستقل به دست نیامد و بعد از آنالیز ANCOVA تنها بیماری دیابت با سطح سرمی HSP70 رابطه معنی دار داشت.(P<0.001) نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نخستین شواهدی است که نشان می دهد سطح سرمی HSP70 در بیماران دیابتی نوع 2 بالاتر از افراد سالم می باشد و شاید این سطح سرمی بالا را بتوان به عنوان نشانگری از شدت التهاب و استرس اکسیداتیو در دیابت محسوب کرد.

مقدمه: شواهد موجود موید نقش استرس اکسیداتیو در بروز عوارض دیابت است. پراکسیداسیون LDL خواص آتروژنیسیتی این عامل را افزایش می دهد. در مقابل، پروتئین های شوک حرارتی، چون پروتئین شوک حرارتی 70 کیلودالتونی (HSP70)، از عملکرد و بقای سلول در مقابل استرس اکسیداتیو حمایت می کنند. بر طبق مطالعات In vitro، oxidized-LDL(ox-LDL) توانایی القای ترشح HSP70 از سلول های اندوتلیال، عضله صاف و ماکروفاژهای انسانی را دارد. در این مطالعه به بررسی رابطه سطح سرمی ox-LDL و HSP70 در افراد دیابتی پرداختیم.روش ها: این مطالعه به صورت «Stratified cross-sectional» و بر روی 73 بیمار دیابتی نوع دو ] 37 بیمار با سابقه ابتلای 5 ساله و یا بیشتر به بیماری دیابت (گروهA ) و 36 بیمار دیابتی تازه تشخیص داده شده (گروه B) [که در طی سال 1387 به درمانگاه دیابت بیمارستان امام خمینی (ره) تهران مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. 36 فرد غیردیابتی سالم که از نظر سن و جنس با بیماران دیابتی همسان سازی شده بودند، به عنوان گروه کنترل (گروهC ) انتخاب گردیدند. افراد با نارسایی قلبی کلاس III و IV، بیماری های عفونی و التهابی، مصرف کننده های داروهای ضدالتهابی، گلوکوکورتیکوییدها و سیگار، افراد مبتلا به نارسایی کلیه (≥1.5 mg/dl کراتینین) و زنان حامله وارد مطالعه نشدند. در هر گروه، سطح سرمی قند ناشتا، HbA1C، پروفایل لیپید،ox- LDL  و HSP70 اندازه گیری و ارتباط این عوامل از طریق آنالیز رگرسیون مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: سطح سرمی ox-LDL در بیماران با سابقه ابتلای 5 ساله و یا بیشتر به دیابت، بیشتر از بیماران تازه تشخیص داده شده و افراد سالم بود (به ترتیب 81.43±45.50 u/l، 45.50±8.96 u/l و 42.41±8.90؛ P<0.001) سطح سرمی HSP70 نیز در بیماران با سابقه ابتلای 5 ساله و یا بیشتر به دیابت، از بیماران تازه تشخیص داده شده و افراد سالم بیشتر بود (به ترتیب 0.87±0.51 ng/ml، 0.52±0.33 ng/ml و 0.26±0.12 ng/ml؛ P<0.001) پس از آنالیز کوواریانس (ANCOVA)، از بین متغیرهای مستقل، تنها سن (r=0.09، P=0.003) و بیماری دیابت (r=0.88، P=0.003) با سطح سرمی HSP70 رابطه معنی دار داشتند.نتیجه گیری: HSP70 با سن و بیماری دیابت ارتباط مستقیم دارد. سطح سرمی ox-LDL وHSP70 در افراد دیابتی، بالاتر از افراد سالم و در بیماران دیابتی با ابتلای طولانی، بیشتر از افراد تازه تشخیص داده شده می باشد. "ازمان دیابت"، خود محرک کافی برای تولید ox-LDL و HSP70 است.

 لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه سرطان پستان شایع ترین سرطان تشخیص داده شده در بین زنان در سراسر جهان است. افزایش اطلاعات مولکولی و ژنتیکی مربوط به سرطان باعث بهبود روش های تشخیصی، غربالگری و درمان در زمینه سرطان شده است. پروتیین شوک حرارتی 70 (HSP70) در بیماران مبتلا به سرطان پستان بیش از حد بیان می شود و در خواص بدخیم سرطان پستان نقش دارد. با توجه به ماهیت غیرتهاجمی جمع آوری بزاق و این واقعیت که هیچ مطالعه ای در مورد سطح HSP70 بزاق در بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام نشده است. هدف از این مطالعه ارزیابی ارزش تشخیصی HSP70 بزاق در این بیماران بود. روش بررسی نمونه بزاق 45 بیمار مبتلا به سرطان پستان و 45 فرد سالم که از نظر سن همسان سازی شده بودند جمع آوری شد. سطح بزاقی HSP70 با روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. حساسیت، ویژگی و ارزش تشخیصی این پروتیین از طریق منحنی ROC و تعیین نقطه برش مورد بررسی قرار گرفت. نرم افزار مورد استفاده در این مطالعه SPSS 25 بود و مقدار P کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها در این مطالعه، میانگین سطح HSP70 بزاق در گروه بیماران ng/ml 82/8 ± 41/15 و در گروه کنترل ng/ml 28/6 ± 03/15 بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (05/0

زمینه: بروسلوز یکی از مهم ترین بیماری های زئونوز بوده که منجر به ضررهای اقتصادی فراوانی می شود. گونه بروسلا، باکتری های کوکوباسیل گرم منفی داخل سلولی هستند که قادر به تکثیر در فاگوزوم های ماکروفاژها می باشند و در بسیاری از گونه های حیوانی و انسان ها بیماری ایجاد می کنند. پیشگیری و تشخیص، هر دو لازمه ریشه کنی این بیماری می باشند. شناسایی و ارزیابی آنتی ژن های متفاوت سلول بروسلا در پیشبرد برنامه های پیشگیری و تشخیص نقش کلیدی دارند. در این تحقیق تولید و تخلیص پروتئین غشای خارجی 36 کیلو دالتونی نوترکیب (Omp2b) بروسلا آبورتوس به انجام رسید.مواد و روش ها: ژن پروتئین غشای خارجی 36 کیلو دالتونی بروسلا آبورتوس توسط آنزیم PrimeSTAR®HS DNA polymerase تقویت و در pJET1.2 کلون و ژن هدف در pET28a (+) ساب کلون شد. pET28a نوترکیب در E.coli BL21 (DE3) ترانسفورم شد. بیان پروتئین نوترکیب با استفاده از 1 میلی مولار IPTG القا و پروتئین های حاصله توسط وسترن بلات بررسی شدند و Omp2b نوترکیب توسط آنتی سرم خرگوشی بروسلا ردیابی شدند.نتایج: ظهور باند قهوه ای- طلایی در جایگاه واکنش در وسترن بلات تاییدی بر کلون و بیان موفقیت آمیز بود. ما با استفاده از کروماتوگرافی تمایلی، Omp2b نوترکیب را تخلیص کردیم که این روش پروتئین های ریفولد شده را بر روی ستون فراهم کرد.نتیجه گیری: Omp2b با موفقیت کلون، بیان و تخلیص شد. پروتئین های نوترکیب توسط آنتی سرم پلی کلونال شناسایی شدند که این امر صحت پروسه را تایید می کند.

سابقه و هدف: ترایکوفایتون وروکوزوم (T.verrucosum) یکی از قارچهای درماتوفیت است که پوست و ضمایم آن در انسان و حیوانات به ویژه دام را مورد تهاجم قرار می دهد. در مطالعه حاضر سعی شده است تا پروتئین های کاپرونی منسوب به پروتئین های شوک حرارتی 70 کیلودالتونی در این قارچ تشخیص داده شده و بیان ژن مولد آن تحت شرایط استرس گرمایی بررسی شود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، پرایمرهایی به اندازه 20 یا 21 نوکلئوتید با استفاده از نواحی بسیار ثابت ژن های مشابه دیگر طراحی گردیدند. این پرایمرها در PCR های متعددی با استفاده از DNA ژنومی و نیز cDNA قارچ درماتوفیت ترایکوفایتون وروکوزوم به کار گرفته شده و قطعات PCR حاصله، تعیین توالی گردیدند.یافته ها: در این بررسی 2217 نوکلئوتید از این ژن جدید، توالی یابی شد که ORF آن به طول 1962 pb بوده، حاوی دو اینترون می باشد و پروتئینی با 654 آمینواسید را رمز می نماید. پروتئین حاصله غنی از گلیسین، آلانین و گلوتامیک اسید بود در حالی که میزان تریپتوفان و سیستئین آن ناچیز است. مقایسه توالی های به دست آمده در بانک اطلاعات ژنی چه در مورد ژن جدید و چه در مورد آمینواسید منتج از آن، همولوژی معنی داری را با دیگر پروتئین های شوک حرارتی 70 کیلودالتونی نشان داده است. مطالعات بیشتر نشان داد بیان این ژن تحت تاثیر استرس های حرارتی افزایش می یابد.نتیجه گیری: ژن سنتزکننده پروتئین شوک حرارتی70 کیلودالتونی که از قارچ درماتوفیت ترایکوفایتون وروکوزوم به دست آمده است، از نظر توالی نوکلئوتیدی شباهت زیادی با سایر ژن های این خانواده در دیگر ارگانیسم ها دارد. این پروتئین به طور محسوسی میکروارگانیسم را در برابر استرس های گرمایی محافظت می کند.

مقدمه: پروتئین های شوک حرارتی (HSPs)، به مجموع پروتئین های داخل سلولی گفته می شوند که در شرایط استرسی در سلول بیان می شوند. در بارداری طبیعی، سطح HSP70 کاهش می یابد و افزایش سطح این پروتئین ها در همراهی با چندین عارضه بارداری مشاهده شده است. نقش HSP70 در بارداری های طبیعی و پاتولوژیک به خوبی شناخته نشده است، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط سطح سرمی HSP70 و پره اکلامپسی انجام شد.روش کار: این مطالعه مقطعی در سال های 1390-1389 بر روی 41 بیمار مبتلا به پره اکلامپسی و 39 زن با بارداری طبیعی در سه ماهه سوم بارداری در بیمارستان قائم (عج) مشهد انجام شد. تمام افراد، نخست باردار بودند. افراد دو گروه تا زمان زایمان از نظر عوارض مادری و جنینی پیگیری شدند. سطح HSP70 در سرم های بیماران با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های تی مستقل، دقیق فیشر و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: دو گروه از نظر سن مادر، سن بارداری و شاخص توده بدنی تفاوت معناداری نداشتند (p>0.05). غلظت سرمی HSP70 در بیماران پره اکلامپسی به طور معناداری بالاتر از افراد با بارداری طبیعی بود (p<0.001). بین HSP70 و شاخص توده بدنی و همچنین بین HSP70 و سن مادر و سن بارداری، ارتباط معناداری وجود نداشت (p>0.05). بین HSP70 و فشارخون سیستولیک مادر در گروه مورد، ارتباط معناداری وجود داشت (p<0.001).نتیجه گیری: غلظت سرمی HSP70 در افراد مبتلا به پره اکلامپسی، بالاتر از افراد با بارداری طبیعی است.HSP70 نه تنها می تواند یک نشانگر برای این شرایط باشد، بلکه می تواند نقش مهمی در پاتوژنز پره اکلامپسی داشته باشد.

زمینه و هدف: بافت سینویال بیماران آرتریت روماتوئید به صورت پروسه التهابی مزمن است که سبب تغییر در هموستاز سلولی شده که به آسیب بافتی منجر می شود اگر چه سلول T و آنتی بادی علیه HSP60 در پاتوژنز آرتریت روماتوئید دخیل است ولی نقش پروتئین شوک حرارتی - 70 هنوز کاملا واضح نمی باشد. در این مطالعه سطح پروتئین شوک حرارتی در مایع سینویال بیماران آرتریت روماتوئید و اوستئوآرتریت مقایسه می گردد.روش بررسی: مایع سینویال مفصل زانوی 34 بیمار مبتلا به اوستئوآرتریت با میانگین سنی 59.59±9.01 (25زن و 13 مرد) که دارای افیوژن زانو می باشند و از یک ماه قبل داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی مصرف ننموده اند و 34 بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید ساکن تهران با میانگین سنی 49.24±12.46 سال (25 زن و 9 مرد) که تحت درمان با متوتروکسات و کلروکین و پردنیزولون دوز کمتر از 15 میلی گرم بوده و داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی مصرف نموده اند، مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: میانگین سطح پروتئین شوک حرارتی 70 در مایع مفصلی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید به طور قابل توجهی از بیماران مبتلا به استئوآرتریت بالاتر بوده است و سطح ماده فوق در بیماران دچار دردهای مکانیکال زانو توام با افیوژن غیرالتهابی بوده مشابه بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید می باشد. نتیجه گیری: سطح پروتئین شوک حرارتی در اوستئوآرتریت پایین تر است که بیانگر فقدان نقش این ماده در پاتوژنز اوستئوآرتریت می باشد. با توجه به اینکه سطح این پروتئین در مایع مفصل مبتلایان به آرتریت روماتوئید مشابه سطح بیماران مبتلا به اوستئوآرتریت می باشد نقش عوامل سیتوکین را در افزایش ماده فوق مطرح می سازد.

هدف از این مطالعه روشن نمودن وضعیت سرواپیدمیولوژی بیماری ویروسی برنا در دو گروه محدود سی نفره افرادی بود که در استانهای تهران و مازندران یا با اسبهای به ظاهر سالم (اما بعضا مثبت از نظر سرولوژی) تماس داشتند و یا افرادی که به طور اتفاقی از بین اهداکنندگان خون به سازمان انتقال خون ایران انتخاب شدند. این پروژه به دنبال مطالعه قبلی که روی اسبهای به ظاهر سالم (اما بعضا مثبت از نظر سرولوژی) تماس داشتند (گروه "آ") و تعداد سی نمونه خون از افرادی که به طور اتفاقی از بین اهداکنندگان خون انتخاب شدند (گروه "ب") جمع آوری گردید (البته با ماده ضد انعقاد EDTA). در این پژوهش ابتدا مقدار کلی اسید ریبونوکلئیک (RNA) سلولی و ویروسی موجود در نمونه های خون محیطی (سلول های شسته شده تک یاخته ای یا مونونوکلئر) افراد داوطلب اهداکننده خون به طور جداگانه استحصال شد و رشته های اسید ریبونوکلئیک با روش "واکنش زنجیره ای پلیمراز معکوس" یا (RT-PCR) تکثیر و تبدیل گردید و بالاخره به کمک دستگاه اسپکتروفوتومتری مقدار اسید ریبونوکلئیک خالص بدست آمده ویروس برنا بر حسب نانوگرم اندازه گیری شد (رجوع به جداول 1 و 2). سپس با استفاده از مارکرهای ویژه و باندهای شاهد مثبت و منفی، باندهای پروتئینی 24 کیلو دالتونی ژنوم ویروسی برنا (در نمونه های مثبت) در ژل- آگاروز آغشته به "اتیدیوم بروماید" با تکنیک الکتروفورز پس از تابانیدن اشعه ماورا بنفش قابل رویت گردید  و آنگاه بلافاصله با دوربین عکاسی از نمونه های ژل- الکتروفورز عکسبرداری به عمل آمد (اشکال 1 و 2). نتایج بدست آمده در تست های ژل- الکتروفورز با روش "ساوترن بلات" تایید شدند. ارزیابی نتایج این مطالعه نشان داد که بالغ بر 26.66 درصد افراد گروه "آ" در سلول های تک یاخته ای خون محیطی خود دارای ژنوم ویروسی مثبت بودند. در حالیکه تنها 13.33 درصد افراد گروه "ب" (که الزاما با اسب تماس نداشته اند) واکنش مثبت نشان دادند. این اختلاف عمده (2 برابر) می تواند با نقش عامل تماس و یا مجاورت طولانی مدت افراد گروه "آ" با اسبهای به ظاهر سالم (اما مثبت از نظر سرولوژی) که در مطالعه قبلی در ایران انجام گرفت (بهمنی و همکاران در سال 1996 میلادی برابر با 1375 هجری شمسی)، رابطه معنی داری داشته باشد. بررسی های بیشتر روی نمونه های سرم خون افراد گروه "آ"  و گروه "ب" با روش "ساوترن بلات" نشان داد که بالغ بر 23.33 درصد افراد گروه "آ" در سرم خون خود دارای پادتن های ضد پروتئینی 24 کیلو دالتونی ویروس برنا بودند در حالیکه این نسبت در افراد گروه "ب" فقط 6.66 درصد بود. شایان ذکر است که میزان درصد پادتن ضد پروتئینی چهل کیلو دالتونی ویروس برنا در افراد گروه "آ" بالغ بر 46% بود در حالیکه این نسبت در افراد گروه "ب" فقط 6.66% بود (جداول شماره 1 و 2).